W celu zwiększenia możliwości przyswajania wiedzy dokumenty hipertekstowe są wzbogacone o grafikę i dźwięk, tworząc hipermedia. Obecnie oba pojęcia – hipertekst i hipermedia – bywają coraz częściej używane zamiennie.
Podstawowe elementy dokumentu hipertekstowego to:
Węzeł (nazywany także leksją) to najmniejszy fragment hipertekstu, stanowi względnie spójną i niepodzielną jednostkę tekstu i obrazu. Węzeł powinien zawierać odsyłacze do innych węzłów.
Kotwica jest miejscem w leksji, do którego przypisany jest odsyłacz.
Odsyłacz (link, hiperłącze) to zamieszczone w tekście odwołanie do innego węzła (dokumentu). O strukturze hipertekstu decydują przede wszystkich odsyłacze, bez nich dokument miałby układ linearny. Wyróżnia się m.in. strukturę hierarchiczną, sieciową i liniową[1].
Oprócz węzłów i odsyłaczy wymienia się także inne elementy struktury hipertekstowej [Kazi98]: ścieżka, czyli droga, którą pokonuje użytkownik poprzez węzły i odsyłacze, perspektywa – całość informacji zawartej w danej ścieżce oraz trasa – sugerowana przez autorów ścieżka.