AIML (Artificial Intelligence Markup Language) został opracowany w latach 1995 – 2000 przez dr Richarda S. Wallace na potrzeby projektu A.L.I.C.E. Służy do budowy baz wiedzy programów konwersacyjnych. Dr Wallace, tworząc AIML, przyjął następujące założenia:

• język powinien być łatwy do nauki,
• język powinien dostarczać minimalną funkcjonalność konieczną do utworzenia systemu zdolnego do interakcji z użytkownikiem,
• język powinien być kompatybilny z XML,
• programy przetwarzające AIML powinny być nieskomplikowane w tworzeniu,
• obiekty języka powinny być czytelne dla człowieka,
• specyfikacja AIML powinna być ścisła i formalna,
• stosowanie języka AIML nie powinno pociągać za sobą użycia innych języków programowania.

Baza wiedzy stworzona w języku AIML opiera się na metodzie słów kluczowych. Program wyszukuje w treści wpisanej przez użytkownika odpowiednich słów kluczowych i znajduje w swojej bazie reakcje na te słowa. Podstawową jednostką bazy wiedzy jest kategoria (category). Każda kategoria składa się z wypowiedzi użytkownika zwanej wzorcem (pattern) i odpowiedzi chatterbota na ten wzorzec nazwanej szablonem (template). W ramach jednej kategorii może wystąpić tylko jeden wzorzec.

Przykład prostej bazy wiedzy, składającej się z jednej tylko kategorii znajduje się poniżej. Analizując ją można zauważyć, że jeśli użytkownik napisze do wirtualnego rozmówcy „Witaj” program odpowie mu „Cześć”.

<aiml>

<category>

       <pattern>WITAJ</pattern>

       <template>Cześć</template>

</category>

</aiml>

W bazie wiedzy utworzonej w języku AIML może być nieograniczona liczba kategorii. Aby ułatwić tworzenie bazy wiedzy AIML zawiera szereg dodatkowych znaczników. Niektóre z nich wraz z ich znaczeniem zawarto w tabeli 1.

Tabela 1

Wybrane znaczniki języka AIML